การขยับขับเคลื่อนเพื่อสร้างความเปลี่ยนแปลงทางสังคม มีหลากรูปแบบหลายวิธีการ ซึ่งเพียงแค่กระบวนการทางความคิด คงไม่สามารถนำไปสู่จุดหมายปลายทางได้ ซ้ำจะถูกตราหน้าว่า “ดีแต่คิด”
จริงๆ แล้ว การพัฒนาสังคมด้านต่างๆ ไม่ใช่เพียงอาศัยหน่วยงานรัฐ หรือองค์กรปกครอง องค์กรทางการเมือง เพราะองค์กรใดอยู่ในรูปแบบราชการ มักจะถูกชะลอความเร็วด้วยขั้นตอนที่หลากหลาย และนโยบายจากหน่วยเหนือ ขณะที่องค์กรธุรกิจ การเมือง มีเรื่องของเงื่อนไข ผลประโยชน์ เป็นที่ตั้ง การหวังพึ่งพาอาศัยองค์กรเหล่านี้ จึงเท่ากับ “ยืมจมูกคนอื่นหายใจ” ไฉนจะโล่งเท่าจมูกตนเอง
ทั้งที่ทุกคนสามารถพัฒนาสังคมในด้านต่างๆ ได้ เพียงแต่การจะก้าวมาทำกิจกรรม เป็นนักกิจกรรมแถวหน้านั้น ย่อมอาศัยปัจจัยสนับสนุนหลายด้าน เช่น ทักษะการพูด การคิด วิเคราะห์ ตัดสินใจ กล้าแสดงออก มีความเป็นผู้นำ ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น ฯลฯ การบ่มเพาะกล้าพันธุ์นักกิจกรรม จึงเป็นบทบาทหนึ่งที่หลายๆ องค์กร และสถาบันการศึกษาหลายแห่ง พยายามดำเนินการอยู่ทั้งในทางตรง และทางอ้อม เพื่อเป็นเครื่องมือนำไปสู่จุดหมาย
ซึ่งแน่นอนว่าในสังคมหนึ่งๆ ย่อมมีคนคิดแตกต่างกัน ก่อให้เกิดช่องว่าง ที่อาจลุกลามไปเป็นความขัดแย้งได้ บนวิถีของนักกิจกรรม จำเป็นต้องก้าวข้ามความขัดแย้งให้ได้ โดยเคารพความเห็นต่าง เพราะทุกความคิดย่อมมีที่มาและเหตุผล ไม่มีสิ่งใดถูก หรือผิด 100% สิ่งที่คิดว่าดีที่สุดวันนี้ อาจไม่ใข่สิ่งที่ถูกต้อง เหมาะสมใน 10-20 ปีข้างหน้า
หากนักกิจกรรมไม่รู้จักจังหวะจะโคน ในการรุกคืบหรือถอยหลัง อาศัยความฮึกเหิมทะลุทะลวงไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว ย่อมเกิดความแตกหัก ขยายช่องว่างความขัดแย้งแทนที่จะนำไปสู่เป้าหมาย ไม่สามารถขับเคลื่อนสังคมไปข้างหน้าอย่างที่ต้องการ.
